کد مطلب:23557 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:35

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

آيا تسبيحي كه مسلمانان از آن براي ذكر استفاده مي كنند سابقه تاريخي دارد؟

در لغت تسبيح، يعني «سبحان الله» گفتن و خدا را از هر عيب و نقصي منزّه دانستن، و در اصطلاح به معناي «ذكر خدا گفتن» است. در فارسي به آن «سبحه» نيز مي گويند و آن دانه هاي به نخ كشيده اي است كه هنگام ذكر در دست مي گيرند.
براي جلوگيري از اشتباه در تعداد اذكار شرعي از بندهاي انگشت و گاهي از نخي كه داراي گره هايي با تعداد بسيار و شمار معيّن بود، استفاده مي شد. نقل شده است كه در ابتدا حضرت فاطمه((عليها السلام)) با رشته اي از پشم تابيده - كه بر آن گره ها زده بود - تسبيح مي گفت تا آنكه حمزة بن عبد الله شهيد شد. حضرت فاطمه((عليها السلام)) از تربت قبر آن شهيد بزرگوار خاك برگرفت و تسبيح ساخت و با آن، تسبيح و ذكر مي گفت و مردم نيز چنين مي كردند. پس از شهادت سيّدالشهدا، حسين بن علي((عليه السلام))، سنّت شد كه از تربت آن امام مظلوم تسبيح سازند و با آن ذكر بگويند.
از امام زمان((عليه السلام)) نقل شده كه هر كس تسبيح تربت امام حسين((عليه السلام)) را در دست داشته باشد و ذكر را فراموش كند، ثواب ذكر براي او نوشته مي شود. روايات بسياري در فضيلت تسبيح با خاك تربت سيّدالشهداء((عليه السلام)) وارد شده كه برخي از آنها در حاشيه مفاتيح الجنان ذكر شده است. نيز گفته شده است كه اگر زنان با انگشتان دست تسبيح بگويند افضل است و البته نه افضل از تسبيح گفتن با تسبيح تربت امام حسين((عليه السلام)).

(بخش پاسخ به سؤالات )


ـ2345ـ